sobota, 13 grudnia 2014

Niecodzienne przemyślenia...


Jak wyobrażacie sobie koniec świata? Pewnie większość z was ma przed oczami obraz apokalipsy Św. Jana. Deszcz meteorytów, 4 jeźdźcy, czyli: Wojna, Głód, Choroba i Śmierć. Pojawienie się diabła na Ziemi. Zagłada, katastrofa, zniszczenie, cierpienie, strach, chaos… Można by wymieniać w nieskończoność, a tyle czasu nie mam.
Pamiętam, jak w szkole zachwycały mnie jakiekolwiek obrazy, wiersze czy inne teksty kultury o tym motywie. Fascynowało mnie to, jak zwykły obrazek potrafi obudzić w nas przerażenie. Dość wcześnie zaczęłam się zastanawiać nad tym. Uwielbiałam się zaczytywać w książkach czy opowiadaniach o tej tematyce. Lubiłam obmyślać jak mógłby wyglądać nasz koniec… Na samą myśl o tym dostawałam gęsiej skórki. Czy to będzie jakaś zaraza i wszyscy zamienimy się w tgz. Zombie? Czy spadnie na nas meteoryt? Czy przez zanieczyszczenia zabraknie nam tlenu i po prostu się tutaj podusimy? Od zawsze snułam możliwe następstwa… Oraz obmyślałam plany ratunku. Dzięki, którym bym przeżyła. Ja i ci, z którymi tą wiedzą bym się podzieliła. Miałabym wtedy władzę, czułabym się jak jakieś bóstwo. Z drugiej jednak strony gdyby ktoś dowiedział się, że posiadam taką wiedzę, mogłoby się to dla mnie źle skończyć, ponieważ mogliby wyciągnąć ją ze mnie siłą, torturami czy czymś podobnym, że aż strach pomyśleć.
Nie odbiegając od tematu… Ostatnio zauważyłam, że kres świata może nadejść w najmniej oczekiwanym momencie oraz, że gdy tobie kończy się świat dla innych może to być zwykły, szary dzień, jak każdy inny, po prostu rutyna. Tak, więc istnieje wiele końców a nie tylko jeden. Czy przez to mam rozumieć, że tak naprawdę jest kilka światów? Jest kilka przestrzeni, rzeczywistości czy jak to nazwać… I każdy żyje w swojej, choć obok mamy drugą osobę? Czy jednak wszyscy żyjemy w jednej rzeczywistości, która podzielona jest na mniejsze części jakby bańki.. A co się stanie, gdy dwie przestrzenie się zderzą? Połączą się w jedną, czy jedna zniknie wyparta przez tą większą? A może oby dwie obumierają, aby powstała nowa? Czy mówiąc, że czujemy się samotni oznacza to, że nie ma kogoś, z kim moglibyśmy dzielić tą bańkę rzeczywistości? Co to może oznaczać? Czy czeka nas taka apokalipsa, jaką opisał Łukasz Ewangelista? Czy istnieje tylko jeden koniec świata? Czy wszyscy ludzie na Ziemi umrą? A jeśli tak, to, w jaki sposób? Czy nie pozostawimy po sobie choćby śladu? A co stanie się z naszą planetą? Zostanie zniszczona czy powstanie na niej jakaś nowa cywilizacja? Czy możemy temu zapobiec, czy to nieuniknione?
Tak wiele pytań, tak mało odpowiedzi… Najwybitniejsi filozofowie się nad tym wszystkim zastanawiają, więc to nie jest dziwne, że ja, zwykła osiemnastolatka nie potrafię na nie odpowiedzieć. Sama się dziwię, że w ogóle takie przemyślenia pojawiły się w mojej, jakże niedoświadczonej, młodej i jeszcze dość niezapełnionej głowie. Ale mam nadzieję, że pozostawiając po sobie te przemyślenia, na ogół strasznie pokręcone, dziwne, może niezrozumiałe i niewytłumaczalne, odnajdą kiedyś odbiorcę, który zrozumie tok mojego rozumowania i będzie w stanie wreszcie znaleźć odpowiedź.

poniedziałek, 17 listopada 2014

Bezsilność


Bezsilność. To chyba najgorsze uczucie, jakie można doświadczyć… Gdy widzisz jak najbliższej ci osobie dzieje się krzywda, a ty nie możesz nic zrobić by uśmierzyć, choć częściowo, jej ból.Wszyscy próbują cię pocieszyć, przecież jesteś tylko człowiekiem i nic nie możesz zrobić. I to właśnie jest najgorsze. Pustka w środku, przez którą masz ochotę coś zniszczyć, cokolwiek, nawet samego siebie, by tylko przestać to czuć. Wtedy zastanawiasz się nad możliwymi i dość łatwymi sposobami na uwolnienie się od tego mętliku w głowie.

Zaczyna się od książek… Najlepiej fantastyki, bo jest tak nie podobna do rzeczywistości, że pozwala, choć na moment zapomnieć o całym bólu i rozpaczy. Potem, gdy książki przestaną działać jest alkohol lub narkotyki. Zaczyna się niewinnie. Przecież dopiero co zaczynamy, więc opanowuje nas lekki strach, gdy słyszymy różne opowieści o przygodach z alkoholem lub z dragami. Ale też uważamy, że one nas nie dotyczą, bo przecież my jesteśmy mądrzejsi, nie popełnimy tego samego błędu… Usypiamy przez to naszą czujność, aż na jakiejś imprezce, bodajże urodzinach kumpla lub po prostu jakiejś domówce przesadzamy z ilością i szybko się kończymy.

Na początku jest świetnie… Humor się nam poprawia, jesteśmy bardziej otwarci, odważniejsi. A gdy mamy już problem z utrzymaniem równowagi, zaczynają się schody. Zaczynamy myśleć, że potrafimy i możemy wszystko, co w rzeczywistości jest wierutnym kłamstwem. Czasami objawia się to niewinnie… Zaczynamy z kimś flirtować, lub po prostu dajemy z siebie wszystko na parkiecie, co przy problemach z trzymaniem pionu wygląda dość zabawnie. Ale niektórym ten stan objawia się w znacznie gorszy sposób… Zaczynają być agresywni, co kończy się kłótniami, bójkami i na koniec wyrzuceniem z klubu. Potem bez pomocy „wspaniałych kumpli”, z którymi przyszedłeś na tę imprezę idziesz sam ulicą… Do tego nie jesteś pewny, gdzie dokładnie się znajdujesz, bo kumpel ogarnął jakąś imprezkę nawet nie wiesz u kogo. Po prostu idziesz chwiejnym krokiem przed siebie.

W czasie tej wędrówki nie raz pewnie musiałeś zrobić sobie postój, ponieważ dokuczające zawroty głowy zaczynają dawać się we znaki i często kończy się to zwróceniem tego i owego w pobliskie krzaki lub po prostu na chodniku, gdy już nie masz siły się gdzieś ukryć.

Później zaczynasz czuć wyjątkowe znużenie, chcesz tylko gdzieś usiąść i odpocząć, ewentualnie się przespać. Niestety… Całkiem się zgubiłeś, nie wiesz co to za ulica ani jak znaleźć jakiś kąt, gdzie by można było wypocząć. Więc poruszasz się dalej, szukając. Wreszcie, gdy już zmęczenie bierze górę, postanawiasz usiąść przy jakiejś ścianie, drzewie czy cokolwiek i odpocząć. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie to, że w nocy zapowiadali przymrozki. Więc gdy tak siedzisz, zastanawiasz się nad sensem życia lub nad tym, dlaczego osoba, którą kochasz musi tak cierpieć, dlaczego akurat ona musiała tak ciężko zachorować, przez co sam czujesz niemożliwy ból, więc zacząłeś szukać sposobów by oderwać się od rzeczywistości. Sen jest już naprawdę bliski… Telefon, rozładowany, leży gdzieś głęboko schowany lub w ogóle zapomniałeś go wziąć. Oczy zaczynają ciążyć, chłód doskwierać. Mówisz sobie, że przymkniesz oczy na moment, by tylko się ogarnąć, tylko na chwilę…

Potem nad ranem jakiś przechodzień zauważa sylwetkę w kącie. Tak to ty tam leżysz. Leżałeś przez całą noc. I jeśli będziesz miał szczęście podchodzi do ciebie. Sprawdza co się stało… A ty już dawno nie oddychasz. Jednak spałeś dłużej niż chciałeś i już się nie obudziłeś. Później tylko policja, karetka, sekcja zwłok, która potwierdza zgon z wychłodzenia organizmu. Jeśli uda im się zidentyfikować zwłoki masz pogrzeb i tyle. Koniec.

Jest niestety jeszcze druga strona, już nie tak kolorowa… Gdy przechodzień pomyśli, że to tylko jakiś ubrudzony menel, który się upił i przejdzie obok… Zanim ktoś zrozumie, że już nie żyjesz może minąć jakieś parę dni, a nawet tygodni, gdy ciało będzie mało widoczne. Jakiś menel zabiera ci portfel z pieniędzmi i dokumentami. Zanim cię znajdą, twoje ciało zaczyna już gnić i mogą się do ciebie dobrać szczury i inne stworzonka z pobliskiego śmietnika… Gdy już zaczynasz śmierdzieć, ktoś cię odnajduje i ta sama śpiewka… Policja, ale już nie karetka tylko zakład pogrzebowy. Nikt nie może potwierdzić twojej tożsamości, bo przecież nie masz przy sobie dokumentów, a twarz jest zdeformowana przez stołujące się na niej szczury. Potem zakopują twoje ciało w bezimiennym grobie i tyle.

Rodzina i znajomi nie wiedzą co się z tobą stało i prawdopodobnie już się nie dowiedzą. A miała to być tylko mała imprezka… By zapomnieć na chwilę o tej bezsilności… By wreszcie jakoś żyć. A przez własną głupotę i egoizm doprowadziliśmy do tego, że nasi bliscy czują się bezsilni, ponieważ nie mogą się dowiedzieć co się z nami stało. Tak właśnie zamyka się błędne koło. Do tego może doprowadzić bezsilność…

środa, 29 października 2014

Obojętność

        UWAGA! Opowiadanie nie jest dla wszystkich ;x Zawiera dość drastyczne opisy...

         Dlaczego ludzie muszą być tak irytujący? Te ciągłe użalanie się nad sobą, mówienie i roztrząsanie swoich problemów. A gdy wydarzy się jakaś katastrofa na skalę światową? Może powódź, erupcja wulkanu, wybuch bomby? Ach, co za okropność! Biedni ludzie... Napieprzamy o tym całymi dniami i tygodniami. Cóż za tragedia! Ale nie ruszają się, by choć w odrobinie im pomóc. Co to, to nie... Nie ucierpiała moja rodzina, więc po co coś robić dla nieznajomych?
         Z ludźmi tak jest, że gdy chodzi o nich samych to roztrząsają i wyolbrzymiają wszystkie problemy do granic możliwości, ale gdy tuż przed ich nosami np. sąsiad znęca się i terroryzuje swoją żonę i dzieci, to nikt tego nie zauważa.
        Ostatnio natrafiłam na wiadomości w telewizji- istna skarbnica tragedii, katastrof i innych tego typu informacji. Wracając do tematu... Mówiono tam o 14-letniej dziewczynce i jej matce, które zostały okrutnie zgwałcone i zamordowane przez własnego ojca i męża. Dziwię się tylko, że jeszcze nie pokazują zdjęć z miejsca zbrodni zrobionych przez śledczych.
        Emitowano wywiad z rodziną i sąsiadami tej nieszczęsnej rodziny. Wszyscy mówili tylko, że nie mogą uwierzyć, bo była to taka dobra i szczęśliwa rodzina. Tak się kochali... A tego mordercę określali jako dobrego i miłego dla wszystkich człowieka.
       "Zawsze się uśmiechał i mówił Dzień dobry. Nie mogę uwierzyć, jak taki miły człowiek mógł coś takiego zrobić"- mówiła pewna staruszka. Od kiedy to ludzi ocenia się po tym, czy mówią komuś "Dzień dobry"? Nie mogła w to uwierzyć?
        Po dłuższym śledztwie i sekcji zwłok ofiar okazało się, że matka i córka przez około 2-3 tygodnie były skrępowane i zamknięte w starej szopie na działce. Bez jedzenia czy wody. Gdy "kochający mąż i ojciec" wracał z pracy, znęcał się nad nimi, bił je, gwałcił i wymyślał coraz to bardziej wyszukane sposoby zadawania bólu... Wyrywanie paznokci, łamanie kości żeber, rąk i nóg. Oraz inne rzeczy, o których nawet boję się wspomnieć. Oczywiście wcześniej zaszył im usta, aby nie mogły krzyczeć, czy wezwać pomoc. Oczy zostawił im otwarte, by mogły chłonąć każdą nieskończoną minutę niewyobrażalnego cierpienia.
       Najpierw zajął się matką, a swoją żoną. Pierwsze co zrobił to rozprucie jej brzucha i powieszenie jej zwłok na własnych jelitach w pobliskim lesie, Córką zajął się następnego dnia... Oszalała z cierpienia, na które musiała patrzeć, już nie próbowała się bronić.
       "Była jego aniołkiem, oczkiem w głowie..."- jak stwierdziła jedna kobieta z rodziny mordercy. Bardzo trafnie to ujęła... Ponieważ ten potwór odciął dziewczynce z pleców płaty skóry, tak gdy się je podciągnęło w górę, a potem naciągnęło, by wyglądały jak skrzydła. Skrzydła anioła... Upadłego anioła, zsyłającego tylko ból, strach i cierpienie. Utrzymywał ją cały czas w przytomności, aby mogła poczuć, że staję się czymś wyjątkowym.
        Kobietę znaleziono po 5 dniach od zgłoszenia ich zaginięcia. Zrobiła to zaniepokojona babcia dziewczynki i matka zamordowanej kobiety. Ofiara wisiała tam, na drzewie "patrząc" w niebo, lecz go nie dostrzegając, ponieważ ten psychopata wydłubał jej oczy, których resztki znaleziono później w jej żołądku. Musiał ją nimi nakarmić... A jej na wpół zjedzone przez leśne zwierzęta zwłoki były niczym w porównaniu z tym co znaleziono potem...
        Dziewczynka wisiała naga pod dachem szopy z rozłożonymi "skrzydłami". Jej ciało pokryte było nacięciami, które tworzyły rozmaite, krwawe wzory. Oczywiście zaszyto jej usta, a oczy również znaleziono u niej w żołądku. Tak samo jak u jej matki. Jej twarz skierowana była idealnie w stronę drzwi wejściowych, a ręce ustawione tak jakby leciała po wchodzącego do pomieszczenia, aby go złapać w swoje zakrzywione jak szpony palce.
        Podobno pierwszy funkcjonariusz, który tam wszedł, zaczął krzyczeć... I nie przestał póki nie zamknęli go w zakładzie psychiatrycznym i nie podali mu leków. Potem siedział w kącie swojego pokoju, skulony i wpatrując się w dal mamrotał: " Anioły", "One przyjdą po nas". Biedny człowiek... Można go zaliczy jako następną ofiarę "Upadłego" jak go nazwano.
        Nasi wspaniali funkcjonariusze oczywiście nie złapali mordercy. Zbiegł i ukrył się, nie potrafią go odnaleźć. Całe miasto drży teraz ze strachu.. Rodzice boją się o swoje dzieci . Nikt nie wie, czy ON znów zaatakuje. To jego jedyna zbrodnia? A może znów zamorduje? Nie wiadomo czego się po nim spodziewać. Dobrze, że ludzie nie znają szczegółów co do tej masakry. Ale i tak są przerażeni. Żaden mieszkaniec już nigdy nie będzie spoglądać na świat, czy ludzi tak samo. Po paru miesiącach sprawa ucichnie, większość o niej zapomni. Ludzie wrócą do normalnego trybu życia.
        Ale nie ja… Ja nigdy o tym nie zapomnę. Nie wymarzę tych przerażających obrazów, choćbym nawet chciała… A nie chcę tego zrobić. Ciekawi was pewnie dlaczego? No cóż… Moim zdaniem powinno się pamiętać, do czego zdolny jest inny człowiek. Ta wspaniała, myśląca istota. Władca świata, która podobno jest lepsza od zwierząt, góruje nad nimi. Jest to przecież zwykłe , wierutne kłamstwo. Prawda jest taka, że zwierzęta zabijają, bo muszą. Robią to dla pożywienia. Albo one zabiją, lub ktoś zabije je. Tak zostały stworzone, to jest ich instynkt. A ludzie? Ehh… Ludzie. Niezwykłe istoty, które zabijają, by zdobyć kawałek ziemi, bo należy się im. Ale to jeszcze nic. Ciekawszą rzeczą jest zabijanie dla samej przyjemności. Kto kiedykolwiek nie myślał o planie zabicia jakiejś osoby, której się nienawidzi? Pewnie prawie każdy. Przecież to normalne… Nic dziwnego w tym nie ma. Robi to każdy. Ale gdy już nasze plany i myśli przeistaczają się w rzeczywistość. Gdy się urzeczywistniają, wtedy pojawia się  problem. Nazywamy  go mordercą, psychopatą, zwierzęcia (choć właśnie to określenie jest tylko obelgą dla nich). A przecież ta osoba posunęła się tylko jeden krok więcej do przodu. Nikt nie dostrzega jak wąska jest granica między normalnością, a chorobą psychiczną. Czy nikt tego nie zauważa? Czy jesteśmy już tak bardzo ograniczeni? Mówimy na siebie istoty myślące, ale czy naprawdę tak jest?
         W znacznej części naszego życia prowadzimy się nie logiką, czy nawet instynktem. Prowadzą nas tylko i wyłącznie emocje, nad którymi czasami nie da się zapanować. To właśnie przez nie ludzie często przekraczają granicę. Myślicie teraz pewnie, to nie prawda, przecież taki psychopata niczego nie odczuwa. Żadnych wyrzutów sumienia, nic. Mylicie się... Każdy coś odczuwa. Tylko, że osoby chore psychicznie potrafią skupić się na danym, jednym odczuciu. Np. morderca odczuwa radość, wręcz euforię, gdy może zabić. Resztę emocji takich jak: strach, czy właśnie poczucie winy są tłumione tak mocno, że prawie ich nie odczuwają. Gdy tylko dana osoba zabije już kogoś, najczęściej jest tak, że chcąc znów poczuć tak silne emocje, robi to znów. Taka forma uzależnienia… Nasze ciało, mózg uzależnia się od tego i nie przestanie męczyć póki nie dostanie tego czego chce. Ale i tak zaspokojenie uzależnienia jest tylko chwilowe.
       Tak, więc pora zakończyć tą dość dziwną wypowiedź. Wiem, że jest tu wiele nie skończonych wątków, ale przynajmniej da wam to do myślenia. Wreszcie się zastanowicie, nad tym co nas otacza.
       A właśnie… Zastanawiacie się skąd wiedziałam, tyle o tamtej zbrodni? To proste…
       Upadły nie miał jednego dziecka… Miał jeszcze jedną córkę, która jeszcze w wieku młodzieńczym wyprowadziła się i zerwała z nimi kontakt. Aż do teraz… Po tylu latach, wróciłam do rodzinnej miejscowości… Aby go odnaleźć. Gotowa zadośćuczynić mojej biednej siostrzyczce. 
                                                                       Czas dokonać zemsty.

piątek, 6 czerwca 2014

Pustka

            To wydarzyło się tak szybko... Szybciej niż jedna myśl. Szłam sobie ulicą, słuchając muzyki. Byłam w świetnym humorze, jak nigdy. Wszystko zaczynało się układać. Rodzice zaczęli się dogadywać, co już było wielkim wyczynem. Przed rozwodem kłócili się praktycznie cały czas, a po już więcej się do siebie nie odezwali. Pamiętam jak musiałam przenosić się co tydzień z jednego domu do drugiego. To było okropne.. Nie potrafiłam wytrzymać tej okropnej ciszy. Jakbym nie istniała. Żadnego: "Cześć! Jak tam w szkole?". Czułam się samotna, bardzo samotna. A gdy wreszcie rodzice przypomnieli sobie, że istnieje takie coś jak mowa, to najczęściej była jakaś wiadomość do przekazania jednemu rodzicielowi od drugiego. Jakby nie wiedzieli, że istnieje takie urządzenie jak telefon! Dobra, już nie musieliby do siebie dzwonić, ale przynajmniej napisać SMS to chyba nie takie trudne, co? I zrozum tu człowieka... Ale nie ważne.
            Właśnie szłam na spotkanie z nowym kolegą. Cieszyłam się, bo miałam nadzieję, że nasza znajomość przekształci się w związek... On jest naprawdę wyjątkowy. Przystojny, mądry, po prostu ideał. Rozumiał mnie jak mało kto. Wiedział co przeżywam przez rozwód rodziców i cały czas mnie wspierał. Myślę, że się w nim zakochałam i właśnie dzisiaj chciałam mu to powiedzieć... Bałam się, jak cholera, ale miałam nadzieję, że on czuje to samo. Gdyby odwzajemnił uczucie byłabym najszczęśliwszą osobą jaką znam. Ale to nie jest ważne.
            Szłam, więc na spotkanie z Xavierem, aby porozmawiać z nim i wyznać mu co czuję. Mieliśmy spotkać się przed parkiem. Byłam już prawie na miejscu. Zauważyłam, że Xav stoi przed bramą. Pomachałam mu, a on odwzajemnił gest. Wystarczyło, że przejdę przez ulicę, jeszcze jakieś 50 metrów i już stoję obok niego. Niby nic, ale niestety akurat zza rogu wyjechał samochód, gdy ja właśnie przechodziłam przez pasy. Auto z wielką prędkością zbliżało się w moim kierunku. Nie minęło 5 sekund, gdy usłyszałam pisk opon, poczułam nagły i ostry ból, krzyk Xaviera, a potem nic. Pustka, nicość. Rozpływałam się w niej. Pochłonęła mnie całkowicie. Nie czułam i nie myślałam, tylko byłam, a może właśnie nie? Jakbym była jednocześnie materialna, ale i nierzeczywista. Wiedziałam jedno i tylko ta myśl chodziła mi po głowie. Umarłam. Straciłam wszystko na czym mi zależało. Rodziców, Xaviera...
          Trwałam tak może parę minut, może godzin lub dni. Nie mam pojęcia, straciłam poczucie czasu. Chciałam krzyczeć, lecz żaden dźwięk nie wydobył się z moich ust, chciałam też płakać, ale to na nic. Byłam przerażona, samotna i opuszczona. Nigdy się tak nie czułam, a najgorsze było to, że nic nie mogłam z tym zrobić. Ta bezczynność doprowadzała mnie do szału. Patrzyłam, ale widziałam tylko ciemność, próbowałam słuchać, ale słyszałam tylko ciszę. Tylko, że to był ten okropny, mrożący krew w żyłach rodzaj ciszy. Zaczynałam popadać w obłęd.
         Kiedyś wierzyłam, że istnieje coś po śmierci. Może Niebo, albo coś podobnego jak reinkarnacja, teraz poznałam przerażającą prawdę. Po śmierci nie ma nic. Tylko Pustka. Nie potrafię dokładnie opisać czy naprawdę coś odczuwałam, czy to wszystko to zły sen. Nie wiedziałam w co wierzyć.
         Myślałam, że od wypadku minęła wieczność, że już nigdy nie zobaczę nieba, gwiazd. Nie usłyszę śpiewu ptaków. Prze to czułam jeszcze większą bezsilność. Zaczynałam wariować. Chciałam się samo okaleczyć, tylko po to, aby coś poczuć. Ale nic się nie wydarzyło. Tylko Pustka. Pragnęłam, aby się stąd wydostać, zrobić coś, aby To się skończyło. Nie chciałam więcej tak cierpieć. To było zbyt dużo dla mnie. Byłam za słaba na taki ból. Nie potrafię, po prostu nie potrafię.
         Zastanawiałam się, co takiego złego uczyniłam, że mnie tak surowo ukarano. Dlaczego ja? Dlaczego właśnie ja musiałam znosić takie tortury?
          Gdy już prawie przekroczyłam granicę szaleństwa coś się stało... Poczułam... Coś poczułam. Na początku nie potrafiłam tego nazwać. Przestraszyłam się. Potem przypomniałam sobie słowo, którego zapomniałam. Kropla. Poczułam jakby jakaś kropla spadła na mój policzek, później druga i trzecia... Następne usłyszałam szloch. Ktoś płakał. Nie rozumiałam co się dzieje.
          Nagle jasne światło oślepiło mnie boleśnie. Zaczęło mnie wciągać, a ja bałam się, że za chwilę spłonę w tym świetle. Jednak nic takiego się nie stało. Nadal widziałam to światło, więc chciałam zasłonić sobie oczy. Ku mojej radości udało mi się. Powoli zaczęłam odzyskiwać jasność widzenia... Usłyszałam też miarowe pikanie jakiejś maszyny.
          Gdy już zaczęłam widzieć, rozejrzałam się. Byłam w jakimś pokoju. Leżałam na łóżku. Z ręki wystawała mi jakaś rurka, a do klatki piersiowej miałam doczepione kabelki. Zastanawiałam się gdzie jestem i co się stało, ale z przemyśleń  wyrwał mnie jakiś szloch. Obok mnie siedziała jakaś osoba, która płakała. Twarz miała ukrytą pod dłuższymi włosami, pochylała się obok mnie i opierała o moje ramię. To był chłopak. Zauważyłam, że trzyma moją dłoń w swojej. Nie wiedziałam kim jest, ani dlaczego płacze, ale chciałam go pocieszyć. Może też był w tym okropnym miejscu co ja? Gdy przypomniałam sobie o tym okropnym miejscu mimowolnie ścisnęłam jego dłoń. A on nagle przestał szlochać. Podniósł głowę. Teraz mogłam zobaczyć jego twarz. Był to przystojny chłopak i pięknych oczach. Kogoś mi przypominał... Musiałam go znać... To był... Zaraz... Xavier! O Mój Boże to Xavier!
- Xavier!- krzyknęłam, a chłopak patrzył na mnie z mieszaniną szoku i wielkiego szczęścia na twarzy.
- Zoey! O Mój Boże! Obudziłaś się! Boże!- chłopak znów zaczął płakać, ale tym razem ze szczęścia.
- Xavier, powiedz mi co się stało? Jak tu się znalazłam?-
- Mieliśmy się spotkać, a ty przechodziłaś przez pasy i jakiś wariat cię potrącił, a ja nie mogłem nic zrobić. Przyjechała karetka, a ty zapadłaś w śpiączkę. Lekarze nie dawali ci żadnych szans...- przerwał, spuszczając wzrok. Zaczynałam sobie wszystko przypominać. Spotkanie, to co chciałam mu wyznać, samochód pędzący w moją stronę, ból i Pustkę.
- Xavier? Jak długo spałam?- ścisnęłam go za rękę, a on odwzajemnił gest.
- Około miesiąca- powiedział, przygryzając wargę. Coś ukrywał, zawsze przygryza wargę, gdy coś ukrywa... Byłam o tym przekonana.
- Nie mówisz całej prawdy... Co się ze mną działo przez ten czas? Gdzie są moi rodzice?- chciałam wstać, ale Xavier mnie powstrzymał.
- Są w domu... Odpoczywają- powiedział.
- Nadal nie odpowiedziałeś na moje pierwsze pytanie. Co się ze mną działo?- spojrzałam mu w oczy.
- Mówiłem, że było z tobą bardzo źle... Przez pierwsze 3 dni w ogóle nie reagowałaś na żadne bodźce. Lekarze nie dawali ci, żadnych szans, ale potem coś się stało... Krzyczałaś. Przeraźliwie krzyczałaś i nie mogliśmy cię uspokoić. Lekarze nie wiedzieli co się dzieje. Nigdy nic podobnego się nie wydarzyło. Gdy już nie miałaś siły krzyczeć, po prostu leżałaś, płacząc i patrząc pusto w przestrzeń. Znów nic do ciebie nie docierało. Twoi rodzice byli na skraju załamania nerwowego. Nie mogli patrzeć jak cierpisz, więc lekarz kazał im wrócić do domu, aby odpoczywali. Mieli się zjawić jeśli się obudzisz... Tylko ja przychodziłem do ciebie codziennie, ale to nie koniec. Dwa tygodnie temu zaczęłaś się drapać po ręce, aż do samej krwi. To było przerażające. Niektóre pielęgniarki myślały o wezwaniu egzorcysty. Lekarz próbował ci to opatrzyć, ale za każdym razem rozrywałaś opatrunek i drapałaś się dalej. Po ok. tygodniu rana zamieniła się w stup. Niestety będziesz ją miała już na zawsze, ale najgorsze jest to, że ta rana to...- urwał.
- Co? Powiedz!- byłam przerażona. Jak mogłam się okaleczyć? Przecież w Pustce nie mogłam nic zrobić.
- Napis... Rana jest napisem. Wydrapałaś go sobie na przedramieniu- spojrzałam na rękę, dopiero teraz zauważyłam opatrunek. Powoli go zdjęłam i gdy zobaczyłam ranę maszyna stojąca obok zaczęła coraz szybciej pikać. To było moje serce... Waliło jak oszalałe. Na moim przedramieniu wydrapałam dość głęboką ranę, która układała się w jedno zdanie. Zdanie, które zmroziło mi krew w żyłach. Brzmiało:
" Zabierzcie mnie stąd!". Nadal nie mogłam w to uwierzyć. Jak to możliwe?
- Zoey! Uspokój się, proszę. Dopiero co się obudziłaś, a nie chcę cię stracić drugi raz- Xavier spojrzał na mnie przestraszony. Pokiwałam głową i uspokoiłam łomoczące serce. To było okropne! Nadal nie rozumiałam, jak się tam znalazłam. I co to była ta Pustka? Nazwałam ją tak, ponieważ nie ma lepszego słowa w ludzkiej mowie na określenie tego miejsca gdzie byłam.
          Reszta to już historia... Xavier zadzwonił po rodziców. Przyjechali natychmiast. Nie posiadali się ze szczęścia, widząc mnie wybudzoną ze śpiączki. Lekarze zrobili mi badania, a gdy, ku ich wielkiemu zdziwieniu okazały się znakomite, wypisali mnie na drugi dzień.
          Xavier po pewnym czasie wyznał mi, że zakochał się we mnie od pierwszego wejrzenia, ale bał się mojej reakcji. Powiedziałam mu, że czuję to samo. Teraz jesteśmy parą. Spędzamy ze sobą jak najwięcej czasu.
          Rodzice są w jeszcze lepszych stosunkach. Można powiedzieć, że są "prawie" przyjaciółmi. Moja niedoszła śmierć zbliżyła ich do siebie.
          A ja żyję i jestem szczęśliwa. Choć Pustka mnie zmieniła. Zostawiła po sobie głębokie rany, które chyba już nigdy się nie zagoją. Przypominałam sobie to przez co przeszłam gdy byłam TAM, gdy tylko spojrzałam na napis wyryty na mojej ręce. "Zabierzcie mnie stąd!". Czasami przeżywam ten koszmar od początku we śnie, wtedy budzę się w nocy z krzykiem. Ale wiem, że to już nigdy się nie powtórzy. Przynajmniej mam taką nadzieję. Takiego cierpienia nie życzyłabym nawet najgorszemu wrogowi. Pustka cię pochłania, zabiera cząstkę ciebie i nigdy jej nie oddaje. A ty przez resztę swojego życia będziesz żył z tymi okropnymi wspomnieniami i uczuciem, że coś ci odebrano, że czegoś ci brakuje, ale już nigdy się nie dowiesz czego...

środa, 19 marca 2014

Greet Death like an old friend

       Ciemność. Całkowita, nieskończona ciemność, która mnie otacza. Mimo prób nie mogę niczego zobaczyć. Siedzę skrępowana na zimnej, wilgotnej ziemi. Nie wiem gdzie jestem, boję się. Czuję zapach stęchlizny, lekki zapach rozkładu wywołujący u mnie mdłości. Ale co najgorsze wyczuwam zapach śmierci, który z każdą chwilą się nasila. Straciłam poczucie czasu, nie jestem pewna czy siedzę tu 5 minut, czy 5 godzin. Więzy uwierają mnie w nadgarstki, starte prawie do krwi nieudolnymi próbami uwolnienia się.
       Ale jest coś gorszego. Pozostawienie mnie ze świadomością rychłej śmierci. Tylko nie wiem kiedy ona nastąpi. Ta niepewność zżera mnie od środka i nie chce zniknąć. W oddali słyszę kapiącą wodę... Jedna kropla, dwie, trzy... Poza tym nie słyszę nic. Nawoływania nic by nie dały, więc nawet ich nie wszczęłam. Wilgoć daje mi się coraz bardziej we znaki. Dreszcze przeszywają moje ciało. Zaczynam coraz bardziej odczuwać oznaki siedzenia w jednej pozycji przez dłuższy czas. Czuję mrowienie, które pojawiło się w moich nogach i rękach, ale więzy powstrzymują mnie przed zrobieniem jakiegokolwiek ruchu. Nie jestem pewna czy to przez strach, czy przez obrzydliwy zapach rozkładu, który przez wyostrzenie się moich zmysłów stał się nie do zniesienia, nie potrafiłam złapać tchu. Próbuję się uspokoić, ale udało mi się to na tyle, że mogę tylko płytko oddychać.
       Zaczynam coraz bardziej drżeć z zimna. Ubrana w szorty i T-shirt powinnam tutaj paść na wychłodzenie. Gdyby było jeszcze o parę stopni zimniej, to z moich ust zaczęłyby wydostawać się obłoki pary. Nie czuję rąk i nóg, jakbym ich już nie miała. Przed oczami zaczynają mi przemykać wszystkie wspomnienia. A wszystko zaczynało się tak dobrze...
       Pierwszy dzień wakacji, ciepło, bezchmurnie, po prostu idealnie. Wstałam później niż zwykle. Wspominając imprezę, na którą poszłam ze znajomymi ze szkoły, aby uczcić jej zakończenie. Czułam się fantastycznie... Nic nie zapowiadało takiej tragedii, no prawie. Gdy jadłam śniadanie mój telefon rozdzwonił się. Po chwili odebrałam. To był Luc Shade. Poznałam go jakiś czas temu, z opowiadań koleżanek ze szkoły. Nic nie zapowiadało, że poznamy się bliżej. On popularny, starszy o 3 lata, tajemniczy przystojniak, który był marzeniem każdej nastoletniej dziewczyny. Ja, zwykła 18-letnia, "niewidzialna" dziewczyna,
która dopiero się wprowadziła. Nadal nie mogę uwierzyć w to, że podszedł do mnie w clubie. Przegadaliśmy całą imprezę. Nie chciałam sobie robić nadziei, powtarzając, że jest on pewnie tępym osiłkiem lub coś w tym stylu, ale jak się myliłam! Podczas rozmowy z nim czułam jakbym znała go od wieków. Jakbyśmy byli
starymi przyjaciółmi. Od razu zauważyłam jego wyjątkowe, błękitne oczy... Mimo dość młodego wieku jego oczy wskazywały, że dużo już przeżył i, że to wcale nie było piękne życie.
        Odprowadził mnie do domu. Myśl o naszym pocałunku była dla mnie zbyt ciężka. Łzy zaczęli mi spływać po policzkach. Nie mogłam ich wytrzeć, więc spływały powoli po twarzy i spadały na ziemię. Teraz pewnie Luc zastanawia się gdzie jestem i dlaczego nie odpowiadam na telefony od niego. Ale dopiero teraz zdałam sobie sprawę, jak dziwna była nasza ostatnia rozmowa...
         - Cześć! Yym... Jak się masz? zapytał nieśmiało.
- Hej! Świetnie. Wspaniale się wczoraj bawiłam- uśmiechnęłam się do telefonu. Porozmawialiśmy chwilę o niczym, zauważyłam, że był trochę spięty. Po chwili Luc odezwał się:
- Cieszę się, że spotkałem cię wczoraj. Jeszcze nigdy nie spotkałem tak wyjątkowej i wspaniałej osoby jak ty- zdałam sobie sprawę, że trochę się speszył tym wyznaniem, ale nie bardziej niż ja. Kompletnie odebrało mi mowę.
- Nemi jesteś? Halo?!-
- Jestem! Przepraszam, trochę mnie zaskoczyło to wyznanie...- nie zdążyłam dokończyć, bo mi przerwał.
- Rozumiem. Nie będę się narzucał...- powiedział zawiedziony i prawie się już rozłączył.
- Nie! Czekaj!- krzyknęłam spanikowana do telefonu, nie mogę stracić takiej okazji.
- Tak?- udało się.
- Nie dałeś mi dokończyć... Też się cieszę, że cię spotkałam i mam nadzieję, że nasze wczorajsze spotkanie i będzie ostatnim- odpowiedziałam szczerze. Przez chwilę zapanowała krępująca cisza.
- Oczywiście, że nie było to nasze ostatnie spotkanie. Ale... Yhmmm... Mógłbym mieć do ciebie prośbę?- zapytał lekko ochrypłym głosem.
- Jasne...- odpowiedziałam zaciekawiona.
- Nie wychodź dziś z domu... Proszę cię. Pod żadnym pozorem nie wychodź z domu- poprosił poważnym tonem. Bardzo mnie to zaskoczyło.
- Ale dlaczego mam nie wychodzić z domu?- zapytałam. Może się przesłyszałam?
- Nie mogę ci powiedzieć, ale proszę zrób to, o czym ci mówiłem. Nie wychodź z domu- wykręcał się. Widać było, że coś jest nie tak. Wiedziałam, że Luc jest zbyt idealny. Musiało coś być z nim nie tak. I oczywiście to mnie spotkało. Shade nadal czekał na moją odpowiedź.
- Dobrze. Nigdzie nie wyjdę, nie ruszę się z domu- skłamałam lekko przestraszona. Usłyszałam, że brunet wzdycha z ulgą.
- Cieszę się, że mnie posłuchałaś. Za jakiś czas się znów spotkamy, dobrze?- i znów musiałam skłamać, choć tego nie cierpię.
- Jasne. To cześć!- i zanim coś odpowiedział rozłączyłam się. Jak zwykle musiałam trafić na jakiegoś dziwaka. Ehhh... Jednak, dlaczego prosił mnie abym została w domu? I dlaczego był taki zdenerwowany? Może lepiej zostać w domu? I tak się nigdzie nie wybieram. Co się będę przejmować. Może sobie ze mnie żartował. To bardzo możliwe.
          Wspominanie przerwał mi jakiś dźwięk. Znów znalazłam się w tym ciemnym miejscu. Zadrżałam. Po chwili znów ten dźwięk, a może mi się zdawało? Możliwe, że straciłam zmysły, oszalałam w tych ciemnościach. Jednak ten dźwięk się powtórzył. Nie potrafię określić co to, choć brzmi znajomo. Całe ciało mnie boli od siedzenia w tak niewygodnej pozycji. Poruszyłam się, w miarę moich możliwości, aby rozruszać zastałe mięśnie. Stęchłe powietrze sprawiło, że chce mi się pić. Myślę o kapiącej gdzieś w pobliżu wodzie... Jestem spragniona. A gdybym tak przyczołgała się w tamtą stronę? Próbowałam się poruszyć... Zdrętwiałe nogi przeszył ostry ból. Zbyt mocno skrępowane kończyny odmówiły mi posłuszeństwa. Bezsilność i strach przed rychłą śmiercią wyciskają mi łzy z oczu. Pierwszy raz odkąd tu się znalazłam, wydałam z siebie dźwięk. Był to krzyk. Krzyk pełen rozpaczy, desperacji i całkowitej kapitulacji. Poddałam się. Nie mam siły walczyć, wołać o pomoc. Nie wiem co mnie skusiło, aby wyjść z domu, po ostrzeżeniu Luca, choć było to bardzo dziwne. Ale nic tego nie zapowiadało...
          Przez resztę dnia siedziałam znudzona w domu. Byłam sama, bo rodziców nie mam i ich nie pamiętam. Nie mam żadnej rodziny, a w sierocińcu nikt nie chciał mnie zaadoptować, więc po skończeniu pełnoletności wywalili mnie z domu dziecka. Byłam sama od zawsze i nauczyłam się z tym żyć. Oglądając TV zgłodniałam, a nie zrobiłam wcześniej zakupów i moja lodówka świeciła pustkami. Musiała iść do sklepu. Gdy się ubrałam i złapałam za klamkę ogarnęło mnie złe przeczucie. A jeśli Shade miał rację? Jeśli gdy wyjdę z domu, coś mi się stanie? Zignorowałam, tę myśl. Otworzyłam drzwi i wyszłam w ciepły wieczór. Ludzie właśnie wracali do domów ze spaceru. Wszyscy rozmawiali, śmiali się. Do sklepu miałam z około 500 metrów, więc to nie tak daleko, poza tym miałam dużo czasu. Ściemniło się i robiło coraz chłodniej, ale nadal było przyjemnie. Zaczęłam śmiać się ze swojej głupoty, że dałam się tak nabrać. Naiwna jestem.
          Przechodziłam przez ciemny park. Ściemniło się tak mocno, że prawie nic nie było widać, tylko latarnie oświetlały mi drogę, no i Księżyc, który pojawił się na niebie. Choć nie był taki jak zwykle.
Był krwiście czerwony. Słyszałam o tym, choć nigdy nie widziałam. Taki Księżyc coś zapowiada, ale niestety nie pamiętam co. Czuło się w powietrzu jakieś napięcie. Wszystko ucichło... Ptaki nie śpiewały, wiatr nie wiał, jakby przyroda wyczekiwała czegoś. Przestraszyłam się i zaczęłam iść szybciej, karcąc się. Przecież mam 18 lat, a zachowuje się jak małe dziecko. Przecież nic mi się nie stanie, chodziłam tą drogą już tyle razy.  
             Doszłam do sklepu, kupiłam jakieś przekąski i znów weszłam do parku, wracając do domu. Uspokoiłam się, gdy nagle usłyszałam dźwięk łamanej gałęzi. Poczułam, że ktoś mnie obserwuje. Obróciłam się, nie zwalniając kroku. Parę metrów za mną szła jakaś para. Znów się skarciłam, za wybujałą wyobraźnię. Pewnie wybrali się na spacer, który się trochę przedłużył. Wracałam, obracając siatkę z zakupami w rękach, myśląc aby jak najszybciej znaleźć się w domu. Zerknęłam za siebie. Para zniknęła, ale tutaj nie ma żadnej bocznej ścieżki. Po bokach jest tylko bardzo gęsty las. Nawet nie wiem jak to się stało, że usłyszałam jakąś rozmowę, jakby w mojej głowie:
- Nada się?- zapytał jakiś chłopak.
- Nie, to nie dla mnie. Nie chcę brać w tym udziału, spadam stąd- odpowiedział ktoś inny.
- To idź, nie potrzebujemy cię. Będzie idealna...- odpowiedziała jakaś dziewczyna.
- Nie jest trochę za młoda?-
- Ale jeszcze nic nie złapaliśmy... Proszę cię Victor- powiedziała dziewczyna.
- Dobra, leć...- usłyszałam przerażający śmiech dziewczyny i po chwili straciłam przytomność. Upadłam na ziemię i ogarnęła mnie całkowita ciemność. Obudziłam się dopiero tutaj.
          Nie mam pojęcia po co mnie porwali. Dla okupu? Nie mam bliskich, którzy by mnie wykupili. Dla żartu? To wcale im się nie udał. Czułam się okropnie samotna, jak nigdy. Dlaczego musiałam wyjść z tego pieprzonego domu? Dlaczego nie zrobiłam zakupów wcześniej? Znów płakałam, zadziwiające ale człowiek może wytworzyć łez. Czekam na śmierć. Na początku bałam się jej. Stwierdziłam, że nie chcę umierać, bo jestem jeszcze za młoda. Przerażała mnie myśl o tym, że umrę. Przed oczami widziałam co mogą mi zrobić.
          Nagle usłyszałam ten dźwięk. Teraz już wiem, co to... To przerażający śmiech tej dziewczyny.... Drzwi się otwarły, a po pomieszczeniu rozlało sie światło, boleśnie mnie rażąc. Gdy już przyzwyczaiłam się do jasności, zobaczyłam, że w pokoju stoi ta para, którą widziałam wcześniej w parku. Dziewczyna o ciemnych włosach uśmiechnęła się do mnie dziwnie, a chłopak miał kamienną twarz.
- I jak ślicznotko, podoba ci się tutaj?- zapytała, patrząc na mnie. Nie odpowiedziałam. Chłopak wpartywał się mnie, jakby zaglądając w moją duszę.
- Coś jest nie tak...- nagle się odezwał. Dziewczyna spojrzała na niego zaciekawiona. Coś mi podpowiadało, że ma na imię Jane, ale nie mam pojęcia co.
- O co ci chodzi?- zapytała, podchodząc i przytulając się do niego.
- NIC nie słyszę...- odpowiedział, akcentując pierwsze słowo. To chyba Victor, ma ten sam głos, który wcześniej usłyszałam.
- Jak to nic nie słyszysz?!? Jak to możliwe- zdziwiła się.
- Nie mam pojęcia, to chyba przez nią... Pierwszy raz mi się coś takiego zdarzyło...- widać, że był zszokowany.
- A twojego brata jak zwykle nie ma gdy jest potrzebny...- powiedziała z wyrzutem Jane. Chyba mówi o tym drugim chłopaku, który odszedł od nich w parku.
- Co teraz?- zapytała.
- Nie wiem... Masz jakiś pomysł?- zapytał, znów wpatrując się we mnie.
- Dłużej nie wytrzymam, więc robimy to jak zaplanowaliśmy wcześniej- odpowiedziała brunetka i zaczęła iść w moją stronę. Musiałam coś zrobić.
- Czekaj!- zawołałam.
- O! Nasza ślicznotka ma głos... A dlaczego miałabym to zrobić?- znów usłyszałam ten przerażający śmiech, wydobywający się z jej ust.
- Możecie mnie po prostu wypuścić. Mogę wam zapłacić. Mam w domu trochę oszczędności. Nikomu nie powiem, co tu się wydarzyło. Obiecuję! Nikt mnie nie szukał, bo nie mam nikogo. Proszę!- próbowałam ich nakłonić.
- Głupia! Nie interesują nas żadne pieniądze!- zdenerwowana Jane podeszła w moją stronę, ale jej chłopak ją zatrzymał. Spojrzałam na niego.
- Victor! Proszę! Nie pozwól Jane zrobić mi krzywdy! Przyrzekam, że nikomu nie powiem...- chłopak zdziwił się, że znam ich imiona, zawahał się.
- Skąd ta wywłoka zna nasze imiona!?!-wykrzyczała brunetka. Victor pokiwał przecząco głową.
- Usłyszałam jak ze sobą rozmawiacie...- odpowiedziałam, za co dostałam mocno w policzek.
- Milcz ścierwo! Victor, jak to możliwe?- spojrzała na chłopaka, ale on był nie mniej zdziwiony, niż ona.
- Teraz, to już na prawdę musisz zginąć!- spojrzała na mnie z dziwnym błyskiem w oku.
- Wiesz dlaczego wybraliśmy Ciebie? Bo nikogo nie masz, jak powiedziałaś: Nikt nie będzie cię szukał. Jesteś sama... Idealna ofiara!- Jane zaśmiała się szaleńczo, a potem złapała mnie za gardło. Poczułam ostry ból.
- I co moja śliczna? Powiedz mi, czy boisz się śmierci?- wyszeptała mi do ucha.
- Nie, już nie.... Pozdrowię ją jak starego przyjaciela- powiedziałam poważnie, wpatrując się prosto w oczy Victora. Zauważyłam w jego oczach wahanie, ból i wyrzuty sumienia, ale nie ruszył się aby mi pomóc. Potem już tylko ból. Myślałam, że mnie udusi, albo coś, ale prawda okazała się jeszcze okropniejsza i bardziej przerażająca....
         Czułam ukąszenia na całym ciele, ból, coś jakby ulatywało ze mnie życie.  Zdążyłam tylko pomyśleć o Lucu... Potem ciemność, nicość. Gdzieś daleko usłyszałam przytłumione głosy.
- COŚCIE ZROBILI!?!- ktoś krzyczał. Znam ten głos, ale to już nie ważne, odpływałam w dal.
- O MÓJ BOŻE! NEMI!!!- skąd zna moje imię? Poczułam, że ktoś mnie podnosi, a potem już tylko ciemność, zatraciłam się w niej całkowicie...
          Umarłam, nikt się tym nie przejął, bo nike mnie nie znał. Byłam nowa w miasteczku, nawet nie zauważyli mojego zniknięcia. Tylko Luc mnie znał i dotrzymał słowa... Ostatnie nasze nie było ostatnie. Skąd to wiem? Bo to on przyszedł po mnie i uratował. Dziewczyna, która mi to zrobiła była dziewczyną jego brata Victora. Luc jest jednym z nich... Ja też stałam się tą istotą....

                                                                  ~KONIEC~