Zignorowane ostrzeżenie

           Ludzka wyobraźnia czasem potrafi być zwodna. Wydaje nam się, że coś widzimy, rzeczy zauważone kątem oka. Jakiś ruch, postać… Wtedy nasz umysł puszcza wodzę fantazji i ukazuje się nam niewyobrażalne zjawisko. Niektórzy nie przywiązują do tego wagi, szybko o tym zapominają, ale jest mała cząstka naszej populacji, u której wyobraźnia jest nad wyraz rozwinięta… Wystarczy chwila i ta osoba odnajduje coś niesamowitego w najzwyklejszych obrazach z dnia powszedniego. Potrafi byś kreatywna, znaleźć wyjście z danej sytuacji, z którą normalny człowiek nie dałby sobie rady. Wielu twierdzi, że to dar. Być tak wrażliwym na bodźce, odnajdować sens w niewytłumaczalnych wydarzeniach. Są osoby, które zazdroszczą tego daru… Uważają, że nie ma nic wspanialszego, że dzięki temu ich życie stałoby się bardziej interesujące, mogliby się oderwać od szarej rzeczywistości.

            Sama osobiście uważam, że może i to dar… Robić rzeczy, które nie każdy potrafi. Czuć się po części wyjątkowa, ale jest też druga strona medalu. Moim zdaniem jest też to ciężar, którego nie każdy potrafi unieść. Wiele osób popada w nałogi, lub po prostu popada chorobę psychiczną. Czasem jest naprawdę ciężko… W szczególności, gdy nie można jakoś przekazać tego co się widziało. Człowiek czuje, że wybuchnie jeśli tego komuś nie opisze, ale czasem zdarza się, że brakuje nam słów. I to jest najgorsze. Wiedzieć co się widziało, ale nie potrafić tego opisać. Mieć ułożony plan działania, zarys… A gdy chcesz rozpocząć pracę pojawia się pustka. Nic. Można zwariować lub popaść w depresję, ale chyba zoczyłam trochę od głównego tematu. Miałam się skupić nad samym dostrzeganiu rzeczy…Opowiem wam pewną historię. Jest dość krótka i może dość niezrozumiała. Chodzi tutaj o sam fakt zaistnienia takowej sytuacji. Czasem człowiek powinien zwracać uwagę na niektóre rzeczy, bo mogą być one przestrogą przed niebezpieczeństwem…

            Wracałam do domu po ciężkim dniu w pracy. Szef uwziął się na mnie, cały czas siedział mi na głowie i opieprzał o każdą możliwą rzecz. Groził mi wyrzuceniem z pracy jeśli nadal będę nieproduktywna, jak on miał w zwyczaju mówić. A ja potrzebowałam pieniędzy, więc siedziałam cicho i robiłam swoje dalej.

Ciemność zapanowała dookoła, a jeszcze długa droga przede mną. Z pracy do domu mam około godzinę jazdy, po jakimś pustkowiu. Droga jest w tak złym stanie, że przyspieszyć się nie da, chyba jeśli chcesz zgubić całe podwozie. Ale musiałam tam dojeżdżać, by zarabiać. Radio w starym gracie już od dawna nie działa, więc prowadziłam w okropnej ciszy bijąc się cały czas z myślami.         

Chciałabym odejść z tej koszmarnej roboty, ale potrzebuję pieniędzy. Wpadłam w okropne długi, ponieważ pożyczyłam kiedyś kilka tysięcy na mieszkanie od pewnego faceta, który okazał się wstrętnym draniem. Teraz muszę oddać mu te pieniądze z nawiązką, przez co tyram na nadgodzinach co i tak nie wystarcza. Jeśli nie oddam mu wszystkiego to źle się to dla mnie skończy. Powiedział, że jeśli nie oddam mu całej kwoty to odbierze co swoje, ale w inny sposób. Gdy spóźniam się z kolejną ratą, wysyła mi maile, w których opisuje co ze mną zrobi. Krok po kroku. Bardzo szczegółowo. Przez to wieczorami zamykam się w domu i boję się gdziekolwiek wyjść.

Wszędzie ciemno… Widzę tylko małe skrawki ziemi oświetlane przez snopy światła z lamp samochodowych. Wjeżdżam do lasu. Za każdym razem czuję dreszcze… Jest coś w tym miejscu, czego nie potrafię określić. Jakieś dziwne przeczucie. Staram się o tym za długo nie myśleć... Dzisiaj dostałam wypłatę i muszę jak najszybciej przekazać pieniądze powiernikowi tego maniaka. Inaczej może zrobić mi krzywdę, ponieważ znów zalegam z zapłatą. Samochód strasznie trzęsie na wybojach, przez co jestem zmuszona jeszcze bardziej zwolnić.

Las. Najdziwniejsze jest to, że ta droga zawsze jest pusta. Za każdym razem gdy przejeżdżam przez to miejsce to nikogo nie spotykam. Nigdy. Żadnego auta. Znów dreszcze. Patrzę na godzinę. Przeklinam pod nosem. Jeśli nie uda mi się zapłacić tych pieniędzy, to będę miała poważny problem. Tylko raz nie oddałam po dłuższym czasie pieniędzy i powiem krótko, że blizna została mi do dziś. Szpecąca szrama na twarzy, zrobiona w taki sposób, bym się nie wykrwawiła, ale żebym pamiętała, że muszę trzymać się terminów. Przez nią ludzie przechodzący obok mnie na ulicy dziwnie się na mnie patrzą, nie umawiam się z nikim, jestem samotna.

Z zamyślenia wyrwał mnie jakiś ruch na poboczu drogi. Próbowałam przeniknąć spojrzeniem otaczający mnie mrok, lecz nic nie dostrzegłam. Pewnie to jakieś zwierzę… Choć po dłuższym zastanowieniu nie zauważyłam tutaj zwierząt. Może przez to, że zawsze tylko przejeżdżam przez to miejsce…

Nagle słyszę niecodzienny dźwięk i nie mogę utrzymać prostego toru jazdy. Zatrzymuję się więc i wychodzę z samochodu aby zobaczyć co jest z nim nie tak. Okazuje się, że to przebita opona. Znów przeklinam. Zdenerwowana i przestraszona upływem terminu wyciągam zapasowe koło i zabieram się do jego wymiany. Mocuję się z lewarkiem, coraz bardziej zdesperowana.

Po chwili słyszę za sobą szelest liści… Odwracam się, by sprawdzić co jest źródłem dźwięku, lecz niczego nie dostrzegam. Wracam do wymiany przebitej opony. Nagle uświadamiam sobie, co mi nie odpowiadało w tym lesie. Chodzi o ciszę… Żadnego śpiewu ptaków, łamanych gałązek, żadnego szelestu liści. Znów dreszcz. To miejsce zaczyna mnie przerażać. Powietrze jest ciężkie, jakby zastałe. Wygląda to tak jakby ten las na coś czekał, jakby każda żywa istota w tym miejscu wstrzymywała powietrze, czekając na to co się ma zaraz wydarzyć…

Łącznie ze mną. Rozglądam się spanikowana dookoła, lecz nadal nic nie widzę. Zaczynam coraz gwałtowniej szarpać z rączkę od lewarka, niestety ani drgnie. Czuję się obserwowana. Znów dźwięk złamanej gałązki, tylko bliżej. Strach coraz bardziej mnie paraliżuje. Mam ochotę krzyczeć, ale nikt mnie nie usłyszy. Chcę uciekać, ale nie mam dokąd, wszędzie dookoła mnie rozpościera się tylko las. Nie wiem co robić. Samochód uziemiony, zasięgu brak a nawet nie mam po kogo zadzwonić. Znów łamanie gałęzi… Jeszcze bliżej. Tym razem coś dostrzegam. Jakiś ruch. Coś się poruszyło. Strach mrozi mi krew z żyłach. Nie mogę się poruszyć. Znów gałęzie. Nie wiem co to. Nie wiem co robić. Zaczynam krzyczeć. Dostrzegam dwa płomyki w ciemności. Krwiście czerwone. Słyszę dziwny odgłos. Jakby szczęk metalu. Coś zbliża się w moim kierunku. Potem słyszę coś jeszcze… Czy to śmiech? Ale na pewno to nie przypomina ludzkiego śmiechu. Uświadamiam sobie, że czerwone światełka to oczy. Ciach, klap, klap, ciach… W strumień światła weszła jakaś istota sylwetką przypominającą człowieka. Twarz pokryta brodawkami, strupami. Oczy niczym puste oczodoły, w których świecą się małe ogniki. Ale to nie było jeszcze tak przerażające… Ubrany był w nieudolnie spreparowaną skórę zwierząt. A jego ręce… To stąd wydobywał się ten potworny dźwięk. Zamiast palców miał długie i ostre niczym sztylety nożyce, a u drugiej dłoni wąskie igły. Ciach, klap, klap, ciach… Zaczynam krzyczeć, ale jest już za późno…

-Witam Państwa w dzisiejszym wydaniu wiadomości. Znaleziono dzisiaj o koło południa porzucone auto na drodze przez las przy małym miasteczku Tenebrisvill. Pojazd ten miał przebitą oponę czymś co wyglądało jak nożyce. Obok auta znaleziono zakrwawione rzeczy kobiety. Policja próbuje ustalić kim była i co się wydarzyło. Ciała jeszcze nie odnale… Przepraszam! Z ostatniej chwili! Policja przeczesywała okolice lasu wokół pozostawionego samochodu. W odległości około 4 metrów znaleziono zwłoki. Policja przekazuje, że zidentyfikowanie praktycznie niemożliwe. Jednak domyślają się, że to właścicielka porzuconego auta. Prawdopodobnie kobieta została żywcem obdarta ze skóry, a potem zwłoki porzucono. Więcej informacji policja przekaże po sekcji zwłok…

Siemka... Nowe opowiadanie ;) Wreszcie udało mi się coś stworzyć! Wbijać, czytać komentować. Serio, naprawdę zależy mi na waszym zdaniu... Komentujcie proszę <3